(ଟ୍ରୋୟ ରାଜାଙ୍କ ପୁତ୍ର ମୋହନ ଭୁବନସୁନ୍ଦରୀଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିଲେ, ଗ୍ରୀକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ନିଜ ଜାହାଜରେ ସୈନ୍ୟ ଓ ବୀରମାନଙ୍କୁ ଧରି ଆସି ଟ୍ରୋୟ ନଗରୀରେ ପହଁଚିଲେ ଓ ଟ୍ରୋୟ ନଗରୀକୁ ଘେରାଉ କଲେ; ପାଖ ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅଧିକାର କରି, ସେମାନେ ସେଠାରୁ ଲୁଣ୍ଠନ କରିଚାଲିଲେ । ନଅବର୍ଷ ଧରି ସେମାନେ ଘେରି ରହିଲେ । ବଡ ଯୁଦ୍ଧ ପ୍ରାୟ ହେଉ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କ ପକ୍ଷରୁ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପକ୍ଷରୁ ବହୁ ଛୋଟ ଛୋଟ ଯୁଦ୍ଧ ହେଉଥାଏ ଓ ନାନା ଘଟଣାସବୁ ଘୁଟୁଥାଏ । ଏଣିକି ଆଗକୁ ପଢନ୍ତୁ ।)
ଟ୍ରୋୟ ନଗରୀକୁ ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଘେରି ରହିଲେ । କିନ୍ତୁ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ଶୀତକାଳରେ ସେମାନେ ନିଜ ଶିବିର ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ତିଆରି କଲେ, ପାଖ ରାଜ୍ୟ ଲୁଟି ଖାଦ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ସଂଗ୍ରହ କଲେ । ତା’ପରେ ସେମାନେ ଅସ୍ତ୍ରପ୍ରୟୋଗ ଆଦି ଅଭ୍ୟାସ କରି ସମୟ ବିତାଇଲେ ।
ଯୁଦ୍ଧଭୂମିଠାରୁ କିଛି ଦୂରରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ଥିଲା । ସେଠାରେ ବଳି ଦିଆଯାଉଥାଏ । ସେହି ମନ୍ଦିରରେ ପୂଜା କରିବା ପାଇଁ ଦୁଇପକ୍ଷର ଲୋକ ଆସୁଥା’ନ୍ତି । ଟ୍ରୋୟ ନଗରୀରେ କେତେକ ଜଣାଶୁଣା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସହିତ ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ସେହି ମନ୍ଦିରରେ ଦେଖା କରୁଥା’ନ୍ତି ଓ କଥାବାର୍ତ୍ତା ବି କରୁଥାନ୍ତି ।
ଦିନେ ବଜ୍ରକାୟ ବଳି ଦେବାକୁ ଆସିଥାନ୍ତି, ରାଜା ବର୍ଦ୍ଧନଙ୍କର ରାଣୀ ଓ ଝିଅ ପ୍ରମୋଦିନୀ ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିରକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରମୋଦିନୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାମାତ୍ରେ ବଜ୍ରକାୟ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହେଲେ । ସେ ଶିବିରକୁ ଫେରିବାମାତ୍ରେ ବୀରସିଂହଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୂତ ଦ୍ୱାରା କହି ପଠାଇଲେ କି ସେ ତାଙ୍କ ଭଉଣୀ ପ୍ରମୋଦିନୀଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବୀରସିଂହ କହି ପଠାଇଲେ “ତୁମେ ଯଦି ସେପରି ଚାହଁ, ତେବେ ଗ୍ରୀକ୍ ଶିବିର ଛାଡି ଚାଲିଆସ । ପୁଣି ଆମେ ଯେ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବୁ ସେଥିପାଇଁ ସର୍ତ୍ତ ହେଲା, ତୁମେ ଏଠାକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ କେତେକ ନାମକରା ଗ୍ରୀକ୍ ସେନାପତିଙ୍କୁ ମାରିବାପରେ ଏଠାକୁ ଚାଲିଆସିବ । ତେବେ ଆମେ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବୁ ଓ ତୁମର ବିବାହ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବ ।”
ଏହି ସର୍ତ୍ତକୁ ବଜ୍ରକାୟ ସ୍ୱୀକାର କଲେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ବହୁବାର ଯୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟରେ ବଜ୍ରକାୟ ବୀରସିଂହଙ୍କ ସହିତ ଦେଖା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥା’ନ୍ତି; ଥରେ ସେ ଯିବା ବେଳେ ତାଙ୍କର ଜଣେ ଭାଇ ତାଙ୍କ ଉପରକୁ ବର୍ଚ୍ଛା ଚଳାଇ ତାଙ୍କୁ ଆହତ କରିଦେଇଥିଲେ ।
ଯୁଦ୍ଧର ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି ଜଣାଯାଉଥିଲା ଯେ ଦେବତାମାନେ ଗ୍ରୀକ୍ଙ୍କ ପ୍ରତି ଅନୁକୂଳ ନଥିଲେ । ପ୍ରଥମେ ବଜ୍ରକାୟ ଟ୍ରୋୟର ଆଖପାଖରେ ଥିବା ଛୋଟ ରାଜ୍ୟମାନ ଲୁଟି ଧନ ଓ ଖାଦ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରୁଥିଲେ । ସେହି ଲୁଟତରାଜ ମଧ୍ୟରେ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନେଇ ପଳାଇ ଆସୁଥିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜ ପରିଚାରିକା କରି ରଖୁଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଦୁଇଜଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ଥିଲେ, ତାଙ୍କ ନାମ ହେଲା ହେମା ଓ ଭାମିନୀ । ଯେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ବଂଟା ହେଲା ସେତେବେଳେ ହେମା ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଭାଗରେ ପଡିଲା ଓ ଭାମିନୀ ବଜ୍ରକାୟଙ୍କ ଭାଗରେ ପଡିଲା । ହେମାର ବାପା ହେମାମ୍ବର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉପାସକ ଥିଲେ । ସେ ନିଜ ଝିଅକୁ ଫେରାଇ ନେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ତେଣୁ ଅନେକ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଜିନିଷସବୁ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ଭେଟି ଦେଇଥିଲେ ଓ ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲେ କି ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ଯେପରି ଫେରାଇ ଦିଆଯାଉ । କିନ୍ତୁ ସମ୍ରାଟ ସେଥିରେ ରାଜି ହୋଇ ନଥିଲେ ।
ହେମାର ବାପା ଦୁଃଖିତ ହୋଇ ଫେରିଯିବା ପରେ ବହୁତ ରାଗି ଯାଇଥିଲେ । କିଛି ଦିନ ଧରି ଗ୍ରୀକ୍ ଶିବିର ଉପରେ ଅନବରତ ବାଣବର୍ଷା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଅନେକ ସୈନ୍ୟ ମଲେ । ଏକଥା କିଏ କରୁଛି ଓ କାହିଁକି କରୁଛି ତାହା କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ଶେଷକୁ ଗ୍ରୀକ୍ ଜାହାଜର ଦିଗଦର୍ଶକ କାଂଶୁକ ଏକଥା ଜାଣିପାରିଲେ । ସେ କହିଲେ, “ହେମାମ୍ବର ସୂର୍ଯ୍ୟୋପାସକ; ସେ ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ଫେରାଇ ନେବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲେ ଓ ସମ୍ରାଟ ତାଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେଇ ଖାଲି ହାତରେ ଫେରାଇ ଦେଇଥିଲେ । ସେ ନିଷ୍ଠାର ସହିତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କର ପୂଜା କଲେ । ଫଳସ୍ୱରୂପ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବତାହିଁ ଏହିପରି ବାଣବର୍ଷଣ କରି ଆମର ପାପ ପାଇଁ ଆମକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାକୁ ହେଲେ ଆମେ ତୁରନ୍ତ ହେମାକୁ ତା’ର ପିତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ପଠାଇ ଦେବା ଉଚିତ୍ ।”
ସମ୍ରାଟ ଏକଥା ବିଶ୍ୱାସ କଲେ ଓ ହେମାକୁ ଯଥାଶୀଘ୍ର ତା’ର ପିତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ପଠାଇ ଦେଲେ । ତା’ପରେ ଭାମିନୀକୁ ସେ ନିଜର ପରିଚାରିକା ରୂପେ ରଖିଲେ । ସେ ଭାବିଥିଲେ ସେ ସମ୍ରାଟ; ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା କରିବେ ଏବଂ କେହିବି ତାଙ୍କର ବିରୋଧ କରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଏପରି ବ୍ୟବହାରରେ ବଜ୍ରକାୟ କ୍ରୋଧରେ ଲାଲ୍ ହୋଇଯାଇ ଘୋଷଣା କଲେ, “ଏବେ ଏହି ଯୁଦ୍ଧରେ ମୁଁ ଆଉ କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ମଧ୍ୟ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବି ନାହିଁ ।”
ପୂର୍ବରୁ ତ ସେ ପ୍ରମୋଦିନୀଙ୍କୁ ଦେଖି ତାଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ଏହି ଘଟଣା ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ହେଲା । ସେ ନିଜର ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ଧରି ଯୁଦ୍ଧଭୂମିରୁ ଦୂରେଇ ଗଲେ ।
ବଜ୍ରକାୟଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଟ୍ରୋଜନଙ୍କର ଆନନ୍ଦର ଆଉ ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ବଜ୍ରକାୟ ପରି ଯୋଦ୍ଧା ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ନାହିଁ ଅର୍ଥ ତାହା ଯେପରି ଦେବତାଙ୍କ ବରଦାନ । ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଟ୍ରୋଜନ୍ମାନେ ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କଲେ ଓ ତାଙ୍କର ଅନେକ ସୈନ୍ୟ ଓ ଶିବିର ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ କଲେ । ଏପରି ଅସମ୍ଭାଳ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସମ୍ରାଟ ଯୁଦ୍ଧ ସମାପ୍ତ ହେଲା ବୋଲି ଏକ ଖବର ଟ୍ରୋଜାନ ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଲେ ।
ଯୁଦ୍ଧ ବନ୍ଦ ହେଲା । ଭୁବନସୁନ୍ଦରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲା ଏବେ କଥା ହେଲା ଯେ ଯେଉଁ ଭୁବନସୁନ୍ଦରୀ ପାଇଁ; ମୋହନ ଓ ପ୍ରତାପ ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱୀ ହେଉଛନ୍ତି, ସେହି ଦୁଇଜଣ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱଯୁଦ୍ଧ କରନ୍ତୁ । ଯିଏ ଜିତିବ ସେ ଭୁବନସୁନ୍ଦରୀକୁ ନେବ । ଦୁଇପକ୍ଷରୁ ଅଯଥା ରକ୍ତପାତ କାହିଁକି ହୋଇଚାଲିଥିବ ।
ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ ହେଲେ ମଧ୍ୟ, ମଝିରେ ମୋହନ କୁଆଡେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲୋ । କୁହାଗଲା ଯେ ମାୟାଦେବୀ ତାଙ୍କୁ ମାୟାରେ ଉଡାଇ ନେଇ ଟ୍ରୋୟନଗରୀରେ ପହଁଚାଇ ଦେଲେ ।
ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧରେ କିଛି ବି ସ୍ଥିର ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । କଂଟକ ନାମରେ ଜଣେ ଟ୍ରୋଜନ ବୀର ପ୍ରତାପଙ୍କ ଉପରକୁ ବାଣ ମାରିଲା । ଏହା ଦେବମୟଙ୍କୁ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ସେ ସେହିଠାରେହିଁ କଂଟକକୁ ମାରି ପକାଇଲେ । ତା’ପରେ ବୀରସିଂହ ବଜ୍ରକାୟଙ୍କୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଆହ୍ୱାନ କଲେ । କିନ୍ତୁ ବଜ୍ରକାୟ ଖବର ପଠାଇଲେ କି ସେ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରୁ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି ସେ ଆଉ ମୋଟେ ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ବୀରସିଂହଙ୍କ ସହିତ ଭୂଧବଙ୍କୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ବାଛିଲେ । ବୀରସିଂହ ଓ ଭୂଧବ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେହି ଜଣେ ହେଲେ ବି ଜିତିଲେ ନାହିଁ କି ହାରିଲେ ନାହିଁ । ଦୁହେଁ ସମାନ ରହିଲେ । ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ହେବା ମାତ୍ରେ ଯୁଦ୍ଧ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା । ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରର କୌଶଳକୁ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ଓ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର ଦେଲେ । ଦୁଇପକ୍ଷ ଭାବିନେଲେ ଯେ ଏବେ ଯୁଦ୍ଧର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାପ୍ତି ଘଟିଲା । ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ତାଙ୍କର ମୃତ ସୈନିକମାନଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ଗାତ ଖୋଳି ପୋତି ପକାଇଲେ ଓ ସେଠାରେ ଏକ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଦୁର୍ଗ ପରି ତିଆରି କଲେ । ତା’ ଉପରେ ଏକ କାନ୍ଥ ମଧ୍ୟ ଉଠାଇଲେ, ତା’ର ସମ୍ମୁଖରେ ଏକ ଗଭୀର ଗାତ ଖୋଳିଲେ ଓ ତା’ ପାଖରେ ଏକ ବାଡ ଲଗାଇଲେ ।
କିଛି ସମୟପରେ ଯୁଦ୍ଧ ପୁଣି ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ସେଥିରେ ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପିଟାପିଟି କରି ଦୂରକୁ ହଟାଇ ଦେଲେ । ସେହିଦିନ ରାତ୍ରିରେ ଟ୍ରୋଜନ୍ମାନେ ସମୁଦ୍ର ପାଖରେ ପହଁଚି ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କ ଜାହାଜଠାରୁ ଟିକିଏ ଦୂରରେ ଡେରା ଲଗାଇଲେ, ଗ୍ରୀକମାନେ ଭାବିଲେ ଯେପରି ହେଉ ପଛେ ବଜ୍ରକାୟଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ନେଇ ଆସିବାକୁ ହେବ । କାରଣ ସେ ନଆସିଲେ ତାଙ୍କ ପରାଜୟ ସୁନିଶ୍ଚିତ । ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ, ରୂପଧର ଓ ଅନ୍ୟ ଦୁଇଜଣ ବୀର ସମ୍ରାଟଙ୍କ ତରଫରୁ ବଜ୍ରକାୟଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ଗଲେ, ସମ୍ରାଟ କହି ପଠାଇଲେ, “ତୁମେ ଭାମିନୀକୁ ତୁମର ପରିଚାରିକା କରି ରଖ, କିନ୍ତୁ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଫେରି ଆସ ।” ଏହା ଛଡା ସେ ତାଙ୍କ ସକାଶେ ଅନେକ ଧନରତ୍ନ ପୁରସ୍କାର ସ୍ୱରୂପ ପଠାଇଥିଲେ ।
ଭାମିନୀକୁ ବଜ୍ରକାୟଙ୍କୁ ଦେବା ପଛରେ ଅନ୍ୟ ଏକ କାରଣ ମଧ୍ୟ ଥିଲା । ତାହା ହେଲା ହେମା ତା’ ପିତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରିଯାଇ କହିଲା, “ମୁଁ ଏଠାରେ ରହିବି ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗସୁଖରେ ଥିଲି ।” ତା’ପରେ ସେ ତା’ର ପିତାଙ୍କ କଥା ନଶୁଣି ସମ୍ରାଟଙ୍କ ପାଖକୁ ପୁଣି ଫେରି ଆସିଥିଲା ।
ବଜ୍ରକାୟ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦୂତମାନଙ୍କ ସହିତ ବହୁତ ଭଲ ବ୍ୟବହାର କଲେ; କିନ୍ତୁ ନିଜ ନିର୍ଣ୍ଣୟରେ ଅଟଳ ରହି ସେମାନଙ୍କୁ ଫେରାଇ ଦେଲେ ଓ କହିଲେ, “ମୁଁ କାଲି ମୋର ଜାହାଜ ଓ ସୈନ୍ୟଦଳ ଧରି ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରି ଯାଉଛି ।”
ସେହିଦିନ ରାତ୍ରିରେ ରୂପଧର ଓ ଦେବମୟ ଟ୍ରୋଜନମାନଙ୍କ ଶିବିର ଉପରେ ଚଢଉ କରିବା ପାଇଁ ସ୍ଥିର କଲେ, ଯିବା ବାଟରେ ତାଙ୍କ ପକ୍ଷର ଜଣେ ଲୋକକୁ ଏକାକୀ ଦେଖି ତାକୁ ଖୁବ୍ ପିଟିଲେ ଓ ତା’ଠାରୁ ନାନା ଗୁପ୍ତ ସମ୍ବାଦ ଆଦାୟ କରି, ତାକୁ ମାରିପକାଇଲେ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଗୁପ୍ତକଥା ତା’ଠାରୁ ଆଦାୟ କରିଥିଲେ ସେଥି ମଧ୍ୟରେ ଏକ ବହୁତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ବାଦ ଥିଲା । ତାହା ହେଲା – ତେସ ଦେଶର ରାଜା ବିଚ୍ଛେଦନ କିଛି ଦିନ ଆଗରୁ ହିଁ ଟ୍ରୋୟ ଆସିଥିଲେ । ତାଙ୍କ ସହିତ ଏକ ବଡ ସେନାବାହିନୀ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ ଓ ସୁନ୍ଦର ଧଳାଘୋଡା ସବୁ ମଧ୍ୟ ଆଣିଥିଲେ । ଯଦି ସେମାନେ ଟ୍ରୋୟ ନଗରରେ ଘାସ ଖାଇ ତାହାର ଦକ୍ଷିଣରେ ଥିବା ସ୍କାମନ୍ଦର ନଦୀରୁ ପାଣି ପିଇ ରହିବେ, ତେବେ ଟ୍ରୋୟନଗରୀକୁ କେହି ହେଲେ ବି ଜିତି ପାରିବେ ନାହିଁ । ବିଚ୍ଛେଦନଙ୍କ ଘୋଡା ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏଠାରେ ଚରି ନାହାଁନ୍ତି ଏବଂ ରାଜା ବିଚ୍ଛେଦନ ସେହିଦିନ ରାତିରେ ଟ୍ରୋୟ ତରଫର ଡେରାରେ ରହିଛନ୍ତି ।
ଉକ୍ତ ଗୁପ୍ତଚରକୁ ମାରି ଦେବା ପରେ ସିଧା ଯାଇ ବିଚ୍ଛେଦନଙ୍କ ଡେରାରେ ପହଁଚି, ରୂପଧର ଓ ଦେବମୟ, ସୁପ୍ତ ବିଚ୍ଛେଦନ ଓ ତାଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲେ ଓ ଶ୍ୱେତ ଅଶ୍ୱମାନଙ୍କୁ ନେଇ ନିଜ ଶିବିରକୁ ଫେରି ଆସିଲେ ।
ଏପରି ଭୟଙ୍କର ଘଟଣା ଦେଖି ବିଚ୍ଛେଦନଙ୍କର ଅନ୍ୟ ସୈନ୍ୟମାନେ ଭୟରେ ସେଠାରୁ ଦୌଡି ପଳାଇଲେ କିନ୍ତୁ ଗ୍ରୀକ୍ମାନେ ବାଟରେ ତାଙ୍କୁ ସବୁ ମାରି ପକାଇଲେ ।
ଏସବୁ ସତ୍ତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ପରଦିନ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ଭାରି ଖରାପ ଥିଲା । ସେମାନଙ୍କ ପକ୍ଷର ବୀରମାନେ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ଆହତ ହୋଇଥିଲେ । ବୀରସିଂହ ପ୍ରକୃତରେ ନିଜ ନାମ ଅନୁସାରେ ପରମବୀର ଥିଲେ; ସିଂହପରି ଗର୍ଜନ କରି ସେ ଶତ୍ରୁଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କରୁଥିଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କର ପରାକ୍ରମ ଆଗରେ କେହି ମଧ୍ୟ ଠିଆ ହୋଇ ପାରୁ ନଥିଲେ । ତା’ପରେ ସେମାନଙ୍କୁ ତଡି ନେଇ ବହୁଦୂରରେ ସେ ଛାଡି ଆସିଲେ । ସେମାନେ ଯତ୍ପରୋନାସ୍ତି ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ବୀରସିଂହଙ୍କର କିଛିବି କରିପାରିଲେ ନାହିଁ ।
ଭୂଧବ ତାଙ୍କ ଉପରକୁ କୁଠାର ଫିଙ୍ଗିଲେ । ତାହା ତାଙ୍କ ଦେହରେ ବାଜିଲା । କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ସେ ସଂଜ୍ଞାହୀନ ହୋଇ ପଡିଲେ । ପରେ ପୁଣି ଉଠି ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ସେ ଧାଇଁଲେ ଓ ତାଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଉତ୍ସାହିତ କଲେ । ସେମାନେ ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କ ଜାହାଜ ଓ ନୌକା ମଧ୍ୟରୁ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭୂଙ୍କ ନୌକାରେ ଅଗ୍ନିସଂଯୋଗ କଲେ । ଏଣେ ଯୁଦ୍ଧ ସେମିତି ଚାଲିଥାଏ । ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭୂହିଁ ପ୍ରଥମେ ଟ୍ରୋୟ ଭୂମିରେ ପାଦ ଦେଇଥିଲେ । ସେଦିନ ସେ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ଯୁଦ୍ଧ କରି ଶେଷରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଥିଲେ । ଜ୍ୟୋତିଷମାନେ ଭବିଷ୍ୟତ ବାଣୀ କରିଥିଲେ କି ଗ୍ରୀକ୍ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ଟ୍ରୋୟର ଭୂମିରେ ପାଦ ଦେବ ତାହାର ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ । ଏହା ଜାଣି ମଧ୍ୟ ବୀର ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭୂ ପ୍ରଥମେ ଟ୍ରୋୟ ଭୂମିରେ ପାଦ ପକାଇଥିଲେ । ଆଜି ତାଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁରେ ସମସ୍ତେ ବୁଝିଗଲେ ଯେ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତବାଣୀ ଶେଷରେ ସତ୍ୟ ହେଲା ।
