ସମର ଭୂବନଗିରିରୁ ରାଜଗିରିକୁ ଯାଉଥାଏ । ମଝିରେ ଜଙ୍ଗଲ ପଡେ । ସେଠାରେ ଚୋରଭୟ ଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ସେ ହାତରେ ଲାଠିଟିଏ ନେଇ ଗଲା । ସେ ଜଙ୍ଗଲ ମଝିରେ ହୋଇଛି, ଗଛ ପଛପଟୁ ଚାରିଜଣ ଗୁଣ୍ଡା ଚୋର ଆସି ତା’ ଆଗରେ ଠିଆହେଲେ । ସମର ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ସେମାନଙ୍କର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଲା । ତା’ପରେ କିଛିଟା ପିଟାପିଟି ପରେ ସେମାନେ ସମରକୁ ବାନ୍ଧିପକାଇଲେ । ତା’ପରେ ଲୁଗାପଟା ଖୋଜି ସେମାନେ ମାତ୍ର ଦଶଟି ମୁଦ୍ରା ପାଇଲେ ।
ଚୋରଙ୍କ ସର୍ଦ୍ଦାର ନିରାଶ ହୋଇ କହିଲା, “ଏତେ ବଡ ଲାଠି ହାତରେ ଧରି ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ଆମେ ଭାବିଲୁ କି ତୁମ ପାଖରେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଧନ ଥିବ । ଯଦି ଆଗରୁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତୁ କି ତୁମ ପାଖରେ ମାତ୍ର ଦଶଟି ତମ୍ବାର ମୁଦ୍ରା ଅଛି, ତେବେ ଆମେ ତୁମ ପାଖକୁ କେବେବି ଆସି ନଥା’ନ୍ତୁ । ତୁମେ ଆମେ କେହି ପିଟା ପିଟି ମଧ୍ୟ ହୋଇ ନଥା’ନ୍ତୁ ।”
ଚାରିଜଣ ଚୋରଙ୍କଠାରୁ ମାଡ ଖାଇ ସମର ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା, “ଶୁଣିଥିଲି କି ଚୋର ବୁଦ୍ଧିଆ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯାହାକୁ ଧରିଥା’ନ୍ତି ତା’ର ଚାରିଆଡ ଖୋଜନ୍ତି, ଲୁଗାପଟା ଖୋଜନ୍ତି । ହେଲେ ତୁମେମାନେ ଏଡେ ବଡ ବଡ ହୋଇଛ ସିନା ମାତ୍ର ବୁଦ୍ଧି ଅକଲ ତ କିଛି ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ମୋ ପଗଡି ତ କାହିଁ ଖୋଲି ଖୋଜିଲ ନାହିଁ? ଭୁଲିଗଲ କି? ମୁଁ ଯଦି ଏକଥା ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ପଗଡି ଖୋଲି ଖୋଜିବ ନାହିଁ, ତେବେ ମୁଁ ଏତେ ମାଡଗୋଳ କେବେବି ମଧ୍ୟ କରିନଥା’ନ୍ତି ।”ଚୋରମାନେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ତା’ର ପଗଡି ଖୋଲିପକାଇଲେ । ସେଥିରେ ରୂପାର ମୁଦ୍ରାସବୁ ଥିଲା । ସେମାନେ ଆନନ୍ଦରେ ସେତକ ନେଇଯାଇ ନିଜ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଗଲେ । ଏଣେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ସମର ସବୁ ହରାଇ ବନ୍ଧା ହୋଇ ସେଠାରେ ପଡି ରହିଲା ।
