ଆକବର ଯେତେବେଳେ ଯୁବକ ଥିଲେ, ସେ ଥରେ ତାଙ୍କର ବଂଧୁମାନଙ୍କ ସହିତ ଜଂଗଲକୁ ଶିକାର କରିବାକୁ ବାହାରିଲେ । ସେହି ସମୟଟି ଗ୍ରୀଷ୍ମ ସମୟ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଶିକାର ସଂଧାନରେ ଏତେ ମଜ୍ଜିଯାଇଥିଲେ ଯେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଖରା କାଟୁ ନଥାଏ । କିଛି ସମୟ ଜଂଗଲରେ ବୁଲିଲେ । ହେଲେ କେଉଁଠାରୁ କିଛି ଶିକାର ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
ସେତେବେଳକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆସି ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ହେଲେଣି । ଖରାତାତି ମଧ୍ୟ ସହି ହେଉନଥାଏ । ଦିନ ସାରା ବୁଲାବୁଲି କରିଥିବାରୁ ସେମାନଙ୍କର ତଂଟି ଶୁଖି ଅଠା ହୋଇଯାଉଥାଏ । ପାଣି ମୁନ୍ଦିଏ ମଧ୍ୟ ଖୋଜି ଖୋଜି କେଉଁଠାରେ ପାଇଲେ ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ ବଂଧୁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ କହିଲା, “ଭାଇମାନେ! ଦୂରରେ ବୋଧହୁଏ ଏକ ଜନ ବସତି ଅଛି । ଚାଲ ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଯିବା ।” କିଛିବାଟ ଚାଲି ଚାଲି ଯିବା ପରେ ସେମାନେ ବାଟରେ ଏକ ବାଳକକୁ କାଠ ମୁଣ୍ଡାଇ ଯାଉଥିବାର ଦେଖିଲେ । ଆକବର ପିଲାଟିକୁ ପାଖକୁ ଡାକି କହିଲେ, “ବାଳକ! ଏଠାରୁ ଗାଁ କେତେ ଦୂର? ଆମେ ସମସ୍ତେ ଶିକାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଏଠାକୁ ଆସିଥିଲୁ । ଶୋଷରେ ଆମର ପାଟି ଅଠା ହୋଇଗଲାଣି ।”
ଆକବରଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ପିଲାଟି କହିଲା,- “ମହାଶୟ! ଆଉ କିଛି ବାଟ ଗଲେ ମୋ ଗାଁ ପଡିବ । ସେଠାରେ ଆପଣ ପିଇବା ପାଇଁ ପାଣି ପାଇବେ ।” ଏହାକହି ବାଳକଟି ବଂଧୁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣକର ଘୋଡା ଉପରେ ବସିପଡିଲା । କିଛି ବାଟ ଯିବା ପରେ ଗାଁ ପଡିଲା । ପିଲାଟି ତା’ର ଘର ପାଖରେ ଓହ୍ଲାଇ ପଡି ଆକବର ଓ ତାଙ୍କର ବଂଧୁମାନଙ୍କୁ ପିଇବା ପାଇଁ ପାଣି ଆଣିଦେଲା ।
ଆକବରଙ୍କୁ ପାଣିଦେବା ସମୟରେ ଆକବର ପିଲାଟିକୁ ତା’ର ନାମ ପଚାରିଲେ? ପିଲାଟି ସଂଗେ ସଂଗେ ଆକବରଙ୍କୁ କହିଲା, “ଆପଣ ପ୍ରଥମେ ଆପଣଙ୍କର ନାମ କୁହନ୍ତୁ । ତା’ପରେ ମୁଁ ମୋର ନାମ କହିବି ।” ପିଲାଟିର ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଆକବର ତାକୁ ତାଙ୍କର କି ପରିଚୟ ଦେବେ ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ ।
କିଛି ସମୟ ନୀରବ ରହି ଆକବର କହିଲେ, “ତୁମେ ଜାଣିଛ ମୁଁ କିଏ?” ପିଲାଟି ମଧ୍ୟ ସଂଗେ ସଂଗେ ଆକବରଙ୍କୁ ସେହି କଥା କହିଲା । ପିଲାଟିର କଥାଶୁଣି ଆକବର ହସି ଉଠିଲେ । ନିଜ ହାତରୁ ତାଙ୍କର ମୁଦିଟି ବାହାର କରି ବାଳକ ହାତକୁ ବଢାଇଦେଲେ, ଏବଂ କହିଲେ, “ତୁମେ ଏହି ମୁଦିରୁ ହିଁ ମୋର ପରିଚୟ ଜାଣିପାରିବ ।
ବାଳକଟି ଯେତେବେଳେ ମୁଦିରେ ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରତୀକ ଦେଖିଲା ଆକବରଙ୍କୁ କ’ଣ କହିବ ନ’କହିବ କିଛି ଠିକ୍ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଆକବର ସେହିସମୟରେ ପିଲାଟିର ମୁହଁର ପ୍ରତିକ୍ରିୟାକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥାଆନ୍ତି । ଏହାପରେ ଆକବର ପିଲାଟିର ପିଠି ଥାପୁଡାଇ କହିଲେ, “ତୁମେ ବଡ ହେଲେ ଆଗ୍ରା ଯାଇ ମୋତେ ଦେଖା କରିବ । ସାଂଗରେ ଏଇ ମୁଦିଟିକୁ ନେବାକୁ କେବେ ଭୁଲିବ ନାହିଁ । କାରଣ ମୁଁ ଏହି ମୁଦି ମାଧ୍ୟମରେ ହିଁ ତୁମକୁ ଚିହ୍ନିବି ।” ଏହା କହି ଆକବର ଓ ତାଙ୍କର ବଂଧୁଗଣ ସେଠାରେ ଚାଲିଆସିଲେ ।
ଏହାପରେ ବାଳକଟି ଘରକୁ ଆସି ତା’ର ମାଆଙ୍କୁ ଆକବର ଦେଇଥିବା ମୁଦିଟି ଦେଖାଇଲା ଓ ସମସ୍ତ କଥା ମାଆଙ୍କୁ କହିଲା । ମାଆ ତା’ର ମୁଦିଟି ଦେଖି ଖୁସି ହୋଇ ତାକୁ ଏକ ସୁରକ୍ଷିତ ସ୍ଥାନରେ ରଖିଲେ, ଏବଂ ପୁଅକୁ କହିଲେ, “ପୁଅରେ! ତୁ ମନଦେଇ ପାଠ ପଢ, କର୍ମରେ କେବେ ଅବହେଳା କରନାହିଁ । ତୁ ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧିରେ ପ୍ରବୀଣ ହେଲେ ରାଜା ଦିନେ ନା ଦିନେ ତୋତେ ଏକ ବିଶିଷ୍ଟ ଆସନରେ ଆସୀନ କରାଇବେ ।
