ଦିନକର କଥା । ବାଦ୍ଶାହା ଉଆସ ମଧ୍ୟରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି । ହଠାତ୍ ତାଙ୍କର ନଜର ପଡିଗଲା ଯେ ଚୂନ କୁଣ୍ଡରେ କିଛି ବଳକା ଚୂନ ରହିଯାଇଅଛି । ସମ୍ରାଟ୍ ସେହି ଚୂନକୁ ବାହାର କରି ଫିଙ୍ଗି ଦେବାକୁ କହି ଚାଲିଗଲେ ।
ସେଦିନ ଚାକର ଜଣକ ସମ୍ରାଟଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଲେ ସତ ହେଲେ ଅନ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଇ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦେଇଥିବା ଆଦେଶକୁ ଭୁଲିଗଲେ ।
ତା’ପରଦିନ ସମ୍ରାଟ୍ ଆସି ଦେଖନ୍ତି ତ କାନ୍ଥରେ ବୋଳାଯାଇଥିବା ବଳକା ଚୂନ ସେହିପରି କୁଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ପଡି ରହିଛି । ଚାକର କିନ୍ତୁ ସମ୍ରାଟଙ୍କ କଥାକୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଭୁଲିଯାଇଛି । ଏଥିଲାଗି ସେଦିନ ସମ୍ରାଟ୍ ଭୀଷଣ ଭାବରେ ଚାକର ଉପରେ ରାଗି ଚାଲିଗଲେ । ତା’ପରଦିନ ଦରବାରକୁ ଚାକରକୁ ଡକାଇ ପଠାଇଲେ ।
ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ଅମାନ୍ୟ କରିଥିବାରୁ ଚାକରକୁ ସମ୍ରାଟ୍ ଦରବାରକୁ ଡକାଇ ଥିବାରୁ ଚାକର ପ୍ରାଣ ଭୟରେ ଆସିଲା । ଜାଣେ ନା ଯେ ଆଜି ସମ୍ରାଟ୍ ତା’ ନିମନ୍ତେ କି ପ୍ରକାର ଦଣ୍ଡ ବିଧାନ କରୁଅଛନ୍ତି ।
ଡରେ ମରେ ସେଦିନ ଚାକର ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦରବାରରେ ଯାଇ ହାଜର ହୁଅନ୍ତେ ସମ୍ରାଟ୍ ତାଙ୍କୁ ସଂଗେ ସଂଗେ ହୁକୁମ୍ ଦେଲେ ଯେ ଯେତେଶୀଘ୍ର ପାରିବୁ ତୁ ବଜାରକୁ ଯାଇ ଏକ କିଲୋ ଚୂନ ବଜାରରୁ କିଣି ଆଣି ଦରବାରରେ ପହଁଚିବୁ ।
ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଏପରି ଆଦେଶ ଶୁଣି ଚାକର ମନକୁ ପାପ ଛୁଇଁଲା । ସେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ପାଳନ କରି ନାହିଁ । ସେଥିଲାଗି ସମ୍ରାଟ୍ ସେହି ଚୂନ ଆଣିବା ନିମନ୍ତେ ବଜାରକୁ ପଠାଇଛନ୍ତି । ଏହାର କାରଣ କ’ଣ, କୁଣ୍ଡରେ ତ ବଳକା ଚୂନ ଥିଲା । ତାହା ହେଲେ ସମ୍ରାଟ୍ ବଜାରରୁ ପୁଣି ଚୂନ ଆଣିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ କାହିଁକି?
ଏହି କଥା ଭାବି ଭାବି ଚାକର ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଥାଏ । ମନ ମଧ୍ୟରେ ତାହାର ଅନେକ ଚିନ୍ତା । ମନରେ ସଦାସର୍ବଦା ପାପ ଛୁଉଁଛି । ସମ୍ରାଟ୍ ଯେତେବେଳେ ଯାହାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି ଖୁବ୍ କଠୋର ଦଣ୍ଡ ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ପୁଣି କେଉଁ ଦଣ୍ଡ ଅଛି । ଏହି ଦଣ୍ଡରୁ ଯଦି ମୋତେ କୌଣସିମତେ ମୁକ୍ତି ନ ମିଳେ ତାହାହେଲେ ମୋର ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କର ଭବିଷ୍ୟତ ଅନ୍ଧାର ହେଲା ଜାଣ ।
ଚାକର ରାଜରାସ୍ତାରେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳନ କରିବାକୁ ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ଧାଉଁଥାଏ । ସେହି ରାଜପଥରେ ତା’ର ବିରବଲଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଗଲା । ଚାକର ଭାବିଲା ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦରବାରରେ ଏକମାତ୍ର ଚାଲାଖ୍ ଓ ଚତୁର ଲୋକ ହେଉଛନ୍ତି ବିରବଲ । ତାଙ୍କର ଯେବେ ଏ ଗରିବ ଉପରେ ଦୟା ହେବ ତାହା ହେଲେ ସେ ମୋତେ ଏହି ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିଦେବେ । ଏହିପରି ଚିନ୍ତା କରି ବିରବଲଙ୍କ ପାଦତଳେ ଲମ୍ବ ହୋଇ ପଡିଯାଇ ସମସ୍ତ କଥା କହି ଦେଲା ।
ଚାକରଠାରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣନ୍ତେ ବିରବଲ ଏଥର ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ପାରିଲେ ଯେ ଚାକର ଦ୍ୱାରା ସମ୍ରାଟ୍ ଯେଉଁ ଏକ କିଲୋ ଚୂନ ମଗାଉଛନ୍ତି ତାହାକୁ ସେ ସବୁ ଚାକରକୁ ଖୁଆଇବେ । ଏତେଗୁଡାଏ ଚୂନ ଖାଇ ଚାକର ସତରେ ବଂଚିପାରିବ ତ?
ଚାକର ପାଦତଳେ ପଡି ଖୁବ୍ ଅନୁନୟ ହୋଇ ବିକଳରେ କହୁଛି, ଆପଣ ମୋତେ ରକ୍ଷାକରିବେ ସାଆନ୍ତେ । ଆପଣଙ୍କ ବିନା ଆଜି ସମ୍ରାଟଙ୍କ ପାଖରୁ ମୋତେ କିଏବା ବଂଚାଇପାରିବ ।
ଚାକରର ଏପରି ବିକଳପଣ ଦେଖି ବିରବଲ କହିଲେ, ତୁ ଆଉ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନାହିଁ । ତୁ ଗୋଟେ କାମ କରିବୁ । ସାତଶ ପଚାଶ ଲହୁଣି କିଣି କରି ସେଥିରେ ଅଢେଇ ଶହ ଚୂନ କିଣି ମିଶାଇ ତୁ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ରାଜ ଦରବାରକୁ ଯିବୁ । ମୁଁ ସେଠାରେ ଅଛି । ଦେଖିବା କ’ଣ ହେଉଛି?
ବିରବଲଙ୍କଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣନ୍ତେ ଚାକର ମନରେ ଟିକେ ସାହସ ଆସିଲା । ତହୁଁ ସେ ବିରବଲଙ୍କଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଦଉଡି ଦଉଡି ଯାଇ ବିରବଲଙ୍କ କହିବାନୁସାରେ ସାତଶ ପଚାଶ ଲହୁଣିରେ ଅଢେଇଶହ ଚୂନ ମିଶାଇ ନେଇ ଆସିଲା ଓ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଦରବାର ଚାଲୁଥିବା ସମୟରେ ଚାକର ଯାଇ ଚୂନ ନେଇ ପହଁଚିଗଲା ।
ଚାକରକୁ ଦେଖି ସମ୍ରାଟ୍ ପଚାରିଲେ, ତୁ ଚୂନ ଆଣିଲୁ ତ । ଚାକର ମଥା ଅବନତ କରି କହିଲା, ହଜୁର୍ ଆଜ୍ଞା ।
ସମ୍ରାଟ୍ କହିଲେ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ତୁସେହି ଚୂନତକ ଖାଇଦେ । ତା’ପରେ ତୋ’ର ନିଶ୍ଚୟ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଦେଇଥିବା ଆଦେଶ ପ୍ରତି ନଜର ରହିବ ।
କ’ଣ କରିବ ବିଚରା? ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଯାଆ ଆଜ୍ଞା ହେଲା ତାହାକୁ ପାଳନ କରିବା ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଭାବି ସେହି ରାଜଦରବାରରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଚୂନତକ ଖାଇ ଶେଷ କରି ଦେଇ ବେହୋଷ ହୋଇ ଦରବାରରେ ପଡିଗଲା । ଦରବାରରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସଦସ୍ୟମାନେ ଚାକର ଉପରେ ପାଣି ଛିଂଚି ଚେତା କରାଇଲେ ।
ଏହାପରେ ଚାକର ଦରବାର ଛାଡି ଘରକୁ ଗଲା । ପରଦିନ ଉଆସରେ ଆସି କାର୍ଯ୍ୟ କଲା । ସମ୍ରାଟ୍ ଉଆସରେ ବୁଲାବୁଲି କରୁଥିବା ସମୟରେ ଚାକରକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ଗୋଟିଏ କିଲୋ ଚୂନ ସେ ଖାଇ ଦେଇଥିଲା । ସମ୍ରାଟ୍ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ କାଲି ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇପଡିବ । କିନ୍ତୁ ସମ୍ରାଟ୍ ଦେଖିଲେ ଚାକର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗି ଯାଇଛି । ଏହା ଦେଖି ଭାବିଲେ ନା, ଏହି ଚୂନ ଖାଇବା ମଧ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ନା କିଛି ରହସ୍ୟ ଅଛି ।
ତହୁଁ ସମ୍ରାଟ୍ ଚାକରକୁ ପ୍ରାଣଭୟ ଦେଖାଇ ଧମକ ଚମକ ଦେବାରୁ ସେ ବିରବଲଙ୍କ କଥା କହିଦେଲା ।
ସମ୍ରାଟ୍ ବିରବଲଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ଯେତିକି ବିରକ୍ତ ହେଲେ ତାଙ୍କର ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିଚାର ଦେଖି ସେତିକି ପ୍ରଶଂସା ମଧ୍ୟ କଲେ ।
